december 2005

Zoey betekent 'levendig'...
Heel treffend! Wat heerlijk om zo dicht bij het bos te wonen. Wat kan die hond tekeer gaan zeg. Een dagelijks uurtje dollen heeft hij ook echt wel nodig - hij schiet als een biljartbal van links naar rechts, stort van heuvels, vliegt tegen hellingen aan, stort tegen een boom en vliegt weer weg.
Een rustig stukje fietsen mag inmiddels ook, en dat doet Zoey alsof hij al jaren naast de fiets loopt. Hij trekt er een heel verantwoordelijk gezicht bij, alsof hij een Zeer Belangrijke Taak aan het volgrengen is.
Maar stout is hij ook... Een nieuw spelletje is allerlei spullen van de tafel pakken. Zo heeft hij al 3 vliegenmeppers opgevreten, en uitgekotst. Maar hij heeft ook een handset van onze Gigaset telefoon uit elkaar gesleuteld... Hij begint echt een beetje sloperig te worden. Raapte hij eerder alles op en gaf het ons, ruilen voor een snoepje – nu neemt hij het mee naar zijn plaats en gaat het onderzoeken. Zijn eigen pluche beestjes blijven nog steeds heel, daarmee kan hij uren op zijn rug liggen rollebollen met een beestje in zijn bek en tussen de voorpoten.

Training
De eerste training in december was een binnentraining. Niemand vond het erg, het was koud en nat buiten. Apporteren, dingen oppakken, theorie. Arya kan ons altijd de meest interessante dingen over hondengedrag vertellen. Ik was echter wat laat deze keer – we kregen bouwvakkers over de vloer, twee instanties met ingewikkelde verhalen aan de telefoon en tot overmaat van ramp had Zoey ons hele brood opgevreten. Geen ontbijt dus voor ons...
Ik vroeg nog aan Jan waar hij het brood had 'verstopt' (hij haalt het 'smorgens altijd uit de broodmachine), en toen zei hij Ohhhhh nee he.... Onze Murdoch is een jatter eerste klas. Ik draaide me om en zei tegen Murdoch:
"Wat heb jij gedaan?"
Hij lag opgerold op zijn kussen met een gezicht alsof hij zeggen wilde: "Ik heb he-le-maal NIKS gedaan."
Mmm, dat is vreemd, meestal kruipt hij schuldbewust weg. Toen kwam Zoey naar me toe, maakte zich klein en liet zich aan mijn voeten op zijn rug vallen... Een BUIK dat hij had, enórm gewoon. De sukkel, vertelt gewoon dat hij dat hele brood heeft opgevreten... Ik vermoed dat Murdoch het van het aanrecht heeft gepikt en dat Zoey het heeft opgegeten. Voortaan beter opletten dus.

Op de training ging alles eigenlijk beter dan ik verwacht had. Hij bleef liggen als andere honden tussen zijn poten doorliepen, hij apporteerde keurig een portemonnee, gaf hem netjes hoog aan (moet ook bij iemand die in een rolstoel zit), en had de smaak helemaal te pakken. Hij pakte ook almaar het linnen tasje wat ik altijd bij me heb, met het hulphond-logo, en legde het dan op mijn schoot of drukte het in mijn hand.
Jas uittrekken is ook een nieuw kunstje – als ik buk in een winkel en hij krijgt de kans mijn rits te pakken dan trekt hij 'm meteen naar beneden ;-)

Naar de kerstshow van de manege
Zoey is mee geweest naar een voorstelling van de Kerstshow van de manege in Bronneger. Er was helaas geen plaats naast het gangpad, zodat ik op de trap moest zitten. Niemand was van plan ons verzoek te honoreren om 1 plekje op te schuiven zodat de hond er naast kon liggen. Tussenin plaatsnemen op vrije plaatsen was uitgesloten op de open tribune, daar zou Zoey tussen vallen. Dit was de eerste keer dat ik zo'n negatieve reaktie te verwerken kreeg. Ik voelde behoorlijk wat verontwaardiging.
We hebben de show gezien vanaf de trap en Zoey vond het bijzonder interessant. Thuis doet hij ook niet liever dan in de tuin liggen op een plekje gras langs de omheining van de paardenwei – paardjes kijken. En nu nog met donker, sneeuwvlokjes, rook, lichteffecten en spectakel, het was helemaal zijn feestje ;-)
Hij deed het keurig: geen geblaf of drukte, alleen heel geinteresseerd kijken. Op den duur werd hij erg moe van en ging liggen, maar steeds ging hij toch weer even zitten om te kijken, oortjes gespitst.
In de pauze veel rennende kindjes, waar hij heel veel moeite mee had maar hij rende niet mee, liet ze rennen en gedroeg zich voorbeeldig. Hij kan het alleen niet laten om aan de handen van voorbijgangers te likken, dat is wel heel vervelend...

Naar een theatervoorstelling
Zoey heeft een druk weekend achter de rug: eerst een paar klantbezoeken, dan logeren, en ook nog een theaterbezoek. Hij is mee geweest naar de voorstelling Jan, Jans en de kinderen en dat was toch wel iets heel anders dan naar de bioscoop voor Zoey. Heel erg live, zittend op de vierde rij dus alles speelde zich heel dichtbij af. Vooral Lotje was heel populair, werd blijkbaar toch als hond herkend ;-)
In het Theater Zuidplein (Rotterdam) eerst tapa's gegeten en daarna de voorstelling gezien. Ze hadden nog nooit eerder het verzoek gehad of een hulphond mee mocht en waren heel positief, we waren welkom en kregen alle medewerking. Hulde!
het was ook een erg leuke voorstelling, erg gelachen en Zoey vond het geweldig interessant. Hij keek alsof er speciaal voor hem gespeeld werd, en heeft zich niet 1x laten horen. Echt heel netjes! We kregen ook erg leuke en geinteresseerde reacties van andere bezoekers. Wat is hij braaf, wat knap, wat lief, wat mooi! ;-)

Vuurwerktraining
De volgende training was de laatste van dit jaar: vuurwerktraining.
We hebben onbedoeld al geoefend met balonnen op Jan zijn verjaardag. Murdoch is gek op balonnen, altijd al geweest. Sanne had ballonnen gekocht en zodra ze de eerste aan haar mond zette was Murdoch klaarwakker. Hij begint dan enorm te blaffen, neemt een uitdagende houding aan met zijn voorpoten naar voren en borst tegen de grond. Zoey snapte er helemaal niks van, dacht dat hij wilde spelen, maar Murdoch wees hem af. toen kreeg Zoey in de gaten dat het om de balonnen ging, maar snapte niet wat daar nou zo leuk aan was. Op een zeker moment knalde Sanne een paar van die speeldingen, maar Zoey leek niet onder de indruk. Gelukkig maar, hij had zich ook dood kunnen schrikken...
De training met echt vuurwerk ging uitermate goed. Alle hondjes waren heel stoer, geconcentreerd op hun baasjes en niet of nauwelijks afgeleid door het geknal. Zoey wilde bij de eerste paar knallen nog naar die rare knallende man toe – misschien omdat hij dacht dat er steeds iets viel of zo? Daar is hij altijd erg op gebrand. Gelukkig was hij aangelijnd. Met een speeltje en geconcentreerd doorlopen en oefeningetjes doen was hij snel weer bij de les en konden we tot op 4-5 meter afstand komen zonder dat hij keek. Dichterbij is niet verantwoord en niet nodig voor zo'n training, dit was al uitermate goed!

Ons laatste bericht dit jaar:

Het is ontzettend leuk om gastgezin te zijn!
Bent u tijdens het lezen van Zoey's dagboek ook enthousiast geworden? Hulphond Nederland is voortdurend op zoek naar gastgezinnen. Voor het proces van het opleiden van hulphonden zijn gastgezinnen onmisbaar. Natuurlijk worden er wel eisen gesteld aan een gastgezin. Zo moet de begeleidende persoon binnen het gezin voldoende tijd thuis zijn om de hond te kunnen begeleiden. Lijkt het u ook wel wat? Neemt u dan alstublieft contact op met Hulphond Nederland:
Unit Herpen (Noord-Brabant) 0486 411878
Unit Valthermond (Drenthe) 0599 661473

Zoey in januari