Juni 2005

Terug van vakantie in het uiterste zuiden van Frankrijk.
We zijn eerst naar mijn broer Pieter en zijn vrouw Petra gereden, die een prachtige boerderij bezitten met appartementen. Hoeve Espewey ligt prachtig tegen een heuvel in de Voerstreek in België, met uitzicht over het Geuldal. Dat was een mooie eerste test, een etappe van 350 km. Zoey sliep het hele eind ;-) Test geslaagd.
Zoey ligt graag op een oud tuinstoelkussen, en waar dat ligt gaat hij er op liggen. Knuffel erbij en je hoort hem niet meer. Na een gezellige middag en avond zetten we de bench op de vreemde slaapkamer en Zoey kroop er bijna in voordat hij stond - dook op zijn knuffel, rolde zich op en sliep.
De volgende morgen zijn we om half zes gaan rijden, een flinke etappe van 1150 km naar de boerderij van onze vrienden in een piepklein dorpje van een paar boerderijen, net zuid van de rivier de Tarn, ca. 80 km oost van Toulouse. We hadden gerekend op etappes van 2 uur rijden en een half uur pauze voor Zoey, maar dat was geenszins nodig. Hij lag lekker ruim op de vloer voor de achterstoelen van onze Amerikaanse bus en sliep de meeste tijd. Geen gemiep, gepiep, geklier, gekots - echt een geweldige reisgenoot. Heel soms keek je achterom en lag hij met zijn kop op de rand van het kistje wat tussen de voorstoelen staat, gewoon naar ons te kijken, of zat hij rechtop gewoon te zitten, of lag hij stilletjes aan een botje te kluiven. Hij was ook niet overaktief als we stopten en leek nergens van onder de indruk, voelde zich op iedere parkeerplaats thuis, deed onmiddellijk zijn behoefte bij het commando pipi en rolde op zijn rug in de zon, even een beetje stoeien, beetje rennen, eten (meer keren een kleinere hoeveelheid dan normaal, ivm kans op wagenziekte), drinken (drinkbak stond onderweg naast hem) en hup, daar sliep hij weer. De terugreis idem. Wel veel baat bij de airco!
Wat me ook verbaasde was dat hij niet 1x aan onze etenswaren of spullen zat in het kistje waar hij met zijn snufferd tegenaan lag. Ook de spullen op de achterstoelen kon hij zo bij, maar kwam hij niet aan. Hij at en dronk uitstekend voelde zich heerlijk op zijn gemak.

Op de plaats van bestemming hebben we de auto eerst een dag laten staan om Zoey even te laten acclimatiseren, niet meteen weer in die auto. De boel wat verkend, hij voelde zich meteen uitstekend op zijn gemak en helemaal thuis, liep te rennen en te dollen, maakte kennis met het herder-teefje van onze vrienden,10 jaar jong, die heel lief tegen hem deed maar ook heel duidelijk; met de katten, nog duidelijker (kom NIET in mijn buurt!!); met de paarden achter een omheining die Zoey helemaal niet zag, 1 schrikdraadje op 1,10 hoog. Toch was 2x het commando No genoeg om hem de grens aan te geven, echt klasse! Hij maakte ook kennis met de 3 grote kippen in de ren in de theetuin, waar we meestal zaten, onder de schaduw van de fruitbomen, en met de grote melkgeit Okidoki, in de steile wei aangrenzend aan de theetuin. Die geit was niet zo aardig en dus wilden we Zoey daar maar vandaan houden, maar toen hij een moment aan onze aandacht ontsnapt was (hij lag toch onder mijn stoel te slapen???) en ik de geit zag steigeren en een aanvallende duik zag nemen dacht ik meteen Nee! Ik zag Zoey wegschieten, al toen de geit omhoog kwam, en de slimmerd ging precies buiten het bereik Oki plat op zijn gat dat rare beest eens zitten opnemen, alsof hij precies wist hoelang de ketting was.

Ook de Gîte (zomerhuisje) was ontzettend naar Zoey's zin. Hij was bij tijd en wijle zo druk dat hij me deed denken aan een kleutertje die vreselijk druk loopt te doen, terwijl je aan zijn rode wangen en oren ziet dat hij omvalt van de slaap. Dat was het bij Zoey ook, maar het was ook allemaal zo vreselijk leuk, zonde om te gaan slapen! Dan liep ik het steile pad op naar de gîte, Zoey in mijn kielzog, die schoot dan door het vliegengordijn, slobberde in zijn drinkbak en plofte op zijn kussen. Als ik dan 2 minuten wachtte, dan sliep hij als een roosje. Ik kon hem dan gewoon daar laten slapen, deed wel de buitendeur dicht, dan bleef het met die enorm dikke muren lekker koel binnen en kon Zoey niet ontsnappen. Na een poosje gingen we dan eens kijken en dat moest soms wel 4x, want hij sliep echt een stuk uit zijn kussen. Nooit vernielde hij iets, nooit brak hij de tent af. Een enkele keer was hij eerder wakker en blafte dan een keer, dan gingen wij snel naar hem toe en was hij opgewekt ons te zien. Nooit binnen geplast, echt een voorbeeldige hond.

's Nachts sliep hij in de bench op onze slaapkamer (de gîte bestaat uit een ruime eetkeuken en een ruime zit/slaapkamer en eigen douche en toilet), en werkelijk, we sliepen met ons drieen gaten in de dagen. We waren geen keer wakker voor half negen, dat is voor ons ongekend! Meestal zijn we 2 uur eerder al wakker. En zo laat gingen we echt niet naar bed.

Hij moest erg wennen aan het steile terrein. Alle wegen, paden, de tuin, de wei - er is helemaal niets vlak. Er zijn ook verschillende trappen omdat de honderden jaren oude boerderij tegen de berg gebouwd is. Stenen trappen, niet steil. Ik moest Zoey echt beletten niet almaar die trappen op en af te rennen want hij vond het helemaal geweldig. Dat steile terrein vond hij echt raar, het liep heel zwaar en dan wilde hij rennen omhoog, maar kwam nog nauwelijks vooruit. Dan ging hij in de grond bijten en grommen, we hebben ons tranen gelachen. En vervolgens zitten, want dit was toch niet te doen vond hij. Dan droeg Jan hem even. Naar beneden is ook wennen - dat gaat lekker snel, dàn kun je pas rennen! En vervolgens ging hij zowat over de kop. Hij leerde snel, we hielden hem als we onderweg waren veel aan een lange automatische lijn die hem wat steun bood en beperkte in zijn drukke gedoe.

Op een zeker moment werd hij 'thuis' heel baldadig. Hij luisterde niet meer, kwam uiteindelijk na een keer of 3, 4 roepen en rende dan meteen weer weg, almaar roepen en corrigeren, ik werd er gek van. Ik ging even met hem wandelen/trainen, het was nodig om even iets te doorbreken. Wat een drama, hij weigerde gewoon ALLES. Hij liep echt NIET mee. Dragen gaat niet meer, ik kan hem optillen voor sommige gelegenheden maar ik kan niet met 10 kilo gaan lopen wandelen. Ik trok hem dus met 'rukjes' mee, niet kort en hard maar iets langer en dan weer los, een meter meetrekken en weer los. Hij gaat liggen, springen, janken, alles behalve toegeven en meelopen. Ik heb echt heel sterk het gevoel dat ik moet doorzetten, ik hou dus net zo stug vol en loop langzaam door. Na ca. 20 minuten loopt hij hijgend langzaam mee. Ik klik en prijs hem de hemel in, hij kijkt kwaad naar mij op, neemt boos geen beloning aan en wil géén vriendjes meer zijn. Ik loop in dezelfde richting nog 10 passen door als bevestiging en keer dan om naar huis. Zoey gaat als een wezenloos trekken! Thuis heeft hij dat ook zo verschillende keren gedaan. Ik stop, hij gaat zitten, ik loop weer, hij duikt weer vol overgave in de riem, ik stop weer, etc. Ik keer om, loop de 'verkeerde' kant op, net zo lang tot hij meeloopt, dan loop ik weer richting huis, hij gaat weer als een idioot trekken etc. etc. etc. Wat een [........] gruwelijk koppig type! Kan dat ooit een hulphond worden??? Ik heb er een hard hoofd in...

De volgende dag heeft Jan op Zoey gepast terwijl ik ging paardrijden door 'Het Paradijs' en 'Klein Zwitserland'. Hij heeft zich prima gedragen, wel heel druk lopen doen.
Thuisgekomen gaan we nog een klein stukje de berg op wandelen met Zoey, de oefening van gisteren nog maar eens herhalen. Het gaat zo goed dat ik hem los laat en hij loopt keurig mee. Het is heet, dus maar een heel klein stukje. Dan gaan we lunchen (warme middagmaaltijd) bij onze vrienden op het terras, een flinke trap er naartoe. Ik leg Zoey vast onderaan de trap in de schaduw, bij de herder. Hij piept twee keer en gaat dan heerlijk liggen slapen op het koele beton.
's Middags wandelen we een stukje de berg af, een koel wandelpad overgroeid door bomen, alsof we door een schaduwtunnel lopen. Wel heel erg steil, maar Zoey doet het uitstekend. Ineens staat hij stil, kijkt me een moment aan, tilt dan zijn pootje op en piept. Ik haal twee doorns uit het middelste kussentje en hij huppelt weer vrolijk verder ;-) Niet te ver Zoey - het is een fikse klim terug omhoog!

Natuurlijk hebben we ook wat culturele uitstapjes gemaakt. Mooie bergweggetjes gevolgd langs kastelen, terrasje gepikt af en toe, een rondje om middeleeuwse kastelen gelopen. Zoey liep overal keurig mee, blij, attent, vrolijk, aktief - totdat de kerkklok ging luiden achter ons, hij vloog naar voren en draaide zich geschrokken om. Ik ging even op mijn hurken bij hem zitten en het was al snel ok en we zijn weer doorgelopen, de klokken nog steeds achter ons.
We hebben ook verschillende Middeleeuwse vestingstadjes bezocht, heel steil tegen een berg of helemaal op een bergtop gebouwd. We wandelden heel langzaam voor Zoey, pauzeerden op terrasjes, waar hij altijd welkom was en drinken kreeg aangeboden. Zoey was steeds heel braaf en opgewekt, en als we thuiskwamen ging hij nog eens vlotjes 1,5 uur lopen rennen en spelen. We kregen overal te maken met die kerkklokken, maar Zoey reageerde er niet meer op. Het eigenwijze gedrag was ook verdwenen als sneeuw voor de zon. Is err misschien toch nog hoop voor Zoey als hulphond ;-) Hoe heb ik daar ooit aan kunnen twijfelen? Zo'n braaf hondje!

De terugreis hebben we in 2 etappes gedaan - eerst nog een stuk binnendoor, dan de snelweg door de Dordogne, nog een stukje binnendoor voor een bezoekje aan Rocamadour (stadje tegen en in een rechtopstaande, zelfs overhangende rotswand gebouwd), snel gevlucht voor busladingen toeristen. Bij elkaar een etappe van 880 km, overnacht in een hotel noord van Parijs, waar Zoey meer dan welkom was. Alle personeel werd ingepakt door die 'Ah! Goldén Retrievér!' en door heel Frankrijk waren ze onder de indruk van het fenomeen 'Chien d'assistance'. Blindengeleidenhonden kennen ze wel, maar een hulphond was heel bijzonder. In een restaurant kwamen we een man tegen in een rolstoel die er bijna uit kroop om bij Zoey te komen. Die was helemaal wild van het fenomeen hulphond - dat wilde hij ook! Ik hoop dat we geen valse verwachtingen hebben gewekt...

Wij hadden nooit in onze stoutste dromen kunnen denken dat deze reis met pup van 3 maanden zo gemakkelijk zou verlopen. We zijn trots op deze kleine kanjer!

		Zoey in Frankrijk! Hier logeerden we: les Montagnols heet de boerderij, in het piepkleine dorpje Espinassolles Tussen Millau en Albi. Dat trapje was helemaal geweldig! Paardjes kijken.
Les Montagnos 'van beneden naar boven gezien vanuit de theetuin: heerlijk onder de fruitbomen in de schaduw relaxen met een schitterend uitzicht. Het is gebouwd tegen eenflinke helling, waardoor het atelier, detheethuin en de piscine-weide lager liggen, daar boven de weg (3 auto's per dag en de melkwagen), daar boven het erf en de trap naar het terras en de woning, daar boven de ingang van de gîte, die een 'begane grond' ingang heeft aan de achterkant, maar aan de voorkant op de eerste verdieping ligt ;-)) Begane grond is hier een subjectief begrip.
		Links: Okidoki de melkgeit in de 'piscine-wei' en het uitzicht vanuit het zwembad. Onder: Les Montagnols van boven naar onder: de trap/terras naar het woonhuis, het linkse gebouw is boven de gîtes, onder de friterie, waar vroeger het fruit koel vewaard bleef. De enorm dikke muren zorgen voor koelte in het warme klimaat.
Lekker picknicken op een kleedje in een kastanjebos bij Le Sidobre in de Montagne Noir, Haute Languedoc. Le Sidobre is een gebied vol loofbossen waartussen deze rare grote hunnebed-keien boven de grond uit steken. Die worden 'gewonnen' door stenenhandels die ze doorzagen - natuursteen heet het dan. Prachtige granietblokken lagen overal. De natuurlijke blokken zie je achter de picknickplek tussen de bomen, de resten van het bewerkte spul liggen direct naast de picknickplek - wat afvalstroken.
		Hier in Puycelsi, een Middeleeuws vestingstadje op de top van een berg. De toegangspoort en een terrasje pikken - Karin is jarig!
Familie? In Cordes, ook een schitterend middeleeuws vestingstadje, dat heel stijl tegen een berg aan gebouwd is, een soort van: van de top naar beneden gedropen, kwam Zoey ineens een verre tante tegen.		Zoey in de Maison Commune - de gevangenis ;-))

Training
Zoey komt in de leeftijd dat zijn concentratie beter wordt (nog altijd secondenwerk) en hij gaat het 'werk' zelf aanbieden. Erg leuk! Hij biedt zelf contact, kiest bepaalde momenten uit dat hij extra open staat voor training, die ik natuurlijk zoveel mogelijk benut.
Ik ontdekte ineens dat hij op een strook gras waar ik hem een pipi wilde ontfutselen, met zijn neus over de grond liep, maar over papiertjes en McDonalds-mayonaisebakjes heen scharrelde alsof ze er niet lagen. Nog maar heel even geleden werd ik bijna wanhopig - ieder blaadje, papiertje, uitgespuugde snoepjes en kauwgom moest gepakt en liefst opgegeten worden. Wat je al niet tegenkomt op straat: het valt me nu extra op hoeveel vuil er overal ligt.
In mijn wanhoop begon ik maar vast met het commando Don't Touch, met de nadruk op 'Do'. Heel bijzonder, maar hij luisterde er vanaf het begin naar, alsof het ding hem beet liep hij door. Ik heb het er bepaald niet hoeven inhameren, hij loopt nu dus vanzelf langs het meeste straatvuil zonder het aan te raken. Jippie, wat een vooruitgang! Ik hoop maar dat Zoey's 'juf' niet boos is dat we daarmee vast zijn begonnen.

Het huiswerk wat we hadden meegekregen voor de vakantie, Down met klikker en bij gelegenheid Wait, en extra aandacht en verbetering van het meelopen, zijn uitstekend gelukt, veel gelegenheden aangepakt om te trainen, maar heel even achter elkaar. Down op een terrasje, wait af en toe voor een stoeprandje etc.
Vandaag in Groningen moest hij een grote pipi (hij jankte in een winkel en trok naar buiten, dat is heel duidelijk!) en mijn poepzakjes lagen in de haast (onweersbui) nog in de auto, dus ik liep snel, met Zoey aan de stoeprand, naar de auto. Hij liep heel attent in draf naar mij op te kijken, zo erg dat hij van de stoep stortte. Hij keek me aan met een gezicht van: 'Zag jij wat er gebeurde?', stond op en draafde opgewekt weer verder. Tja, en toen gebeurde het onvermijdelijke: een enorme pipi - precies op een putdeksel ;-) Er was een kroeg op die plek en Sanne was zo inventief om even een paar servetten te gaan halen binnen, zodat we het toch nog konden opruimen. In Frankrijk deden we dat natuurlijk ook - als je een Fransman tegenkomt met nog steeds een verbaasde blik, dan is hij ons tegengekomen ;-) Die deden alsof ze water zagen branden.

Voorbeeldig
Je wilt niet weten hoe ik vanmorgen boodschappen heb gedaan. Zaterdagmorgen, te laat vertrokken (zieke paarden, toestanden) dus het was al veel te druk en ook nog een soort boekenmarkt of zo. Het verkeer op de P-plaats bij AH werd geregeld, zo druk.
Zoey liep naast me als een goed afgerichte volwassen Duitse Herder: koppie omhoog, rustig en opgewekt naast me dravend, boogje in de riem, naar mij opkijkend iedere zoveel stappen, tussen winkelwagens door laverend, bij iedere boodschap (gelukkig niet zo veel) ging hij naast me zitten, tijdens wachten bij de kassa ging hij zitten en naar mij opkijken tot ik klaar was, ik hoorde overal oh's en ah's om me heen en híj trok een gezicht alsof hij dat altijd zo netjes deed. Als iemand hem aaide keek hij even op en draaide zich vervolgens met de rug naar die mensen en keek naar mij. Ik weet niet welke geest bezit heeft genomen van deze hond, maar het was bijna eng, en er kwam geen eind aan. Bij de auto ging hij vanzelf zitten toen ik de klep open wilde doen, zette de boodschappen er in, draafde weer met me mee om de kar weg te brengen, nog even naar Bruna en onderweg langs een hegje stopte ik, zei ik Pipi en schrok bijna - hij keek me aan, zakte door zijn pootjes en deed een grote pipi! Ik wist niet wat me overkwam.
Slechts 1 'misser' - precies wat ik altijd vrees gebeurde: tijdens het oversteken van een kruising gaat hij midden op straat zitten poepen, terwijl er net een auto wil afslaan en ons voorrang moet geven, en dan op een uitermate druk moment. Ik tilde mijn handen op met de handpalmen naar boven: 'sorry', en de man achter het stuur maakte heel grappig een gebaar 'geen probleem' en wachtte gewoon even, ge-wel-dig ;-))
De automobilist wilde ook parkeren daar en ik wachtte tot hij voorbij was en ruimde de poep op. 'Laat toch liggen joh', zei hij terwijl hij uitstapte, maar dat doe ik echt niet, het is in een handomdraai weg en niemand zal ooit in poep van mijn hond of paard stappen, echt niet!
Maar wàt een hondje.

Zoey is nu 3 maanden (28 mei) en hij heeft 4 nieuwe tandjes gekregen!
Nog niet gewisseld, maar erbij.

Spelen met Murdoch (filmpje)

Groei
Deze maand is Zoey enorm gegroeid. Het gemiddelde van ruim een kilo per week blijft gehandhaafd en in 6 weken is hij 10 cm hoger geworden. Hij is van een wollige hobbelige pup veranderd in een langbenig, slungelig hondje waar een beetje vorm in begint te komen.
De commando's en omgang in het dagelijks leven gaat uitstekend. Zoey heeft wel veel last van de warmte. Overdag is hij hangerig en slaapt en ligt, 's avonds als het afkoelt keert het levendige pupje weer terug. Met 16 weken over gegaan op Junior brokjes. Daar leek hij vervolgens ziek van geworden. 's Avonds niet gegeten en geen ontlasting, de laatse ontlasting was rond 18 uur en wat diarree, 's nachts gebraakt, lamlendig, koorts de volgende ochtend (38,8). Naar de dierenarts dus. Die vond geen nare dingen als verstoppingen en maagtorsies, dus blijkbaar iets overgevoeligs op zijn maag. Kreeg lichtverteerbaar voedsel mee, een injectie waar hij door zou moeten gaan eten en zich minder lamlendig zou moeten voelen. Niets van gemerkt, nog tot vrijdag lamlendig en nauwelijks eten.

		Ik ben zo zieieieiek...

Hij heeft nu 3 soorten voer, en alle 3 eet hij niet. Wel de goedkope brokjes van Murdoch en de AH-brokjes, daar valt hij op aan. Hij moet toch zijn eigen brokjes weer gaan eten...
Op vrijdag lijkt hij wat levendiger, het lichtverteerbaar eten eet hij wat beter, brood ook graag. Hij wil wel eten maar vindt het eten duidelijk erg vies. Zaterdag is hij duidelijk weer de oude. Ik ging Sanne halen van voltigeles en nam Zoey even mee, er was namelijk concours op de manege dus een mooie gelegenheid voor drukte, veel mensen, kinderen, paarden, honden, stemmen en muziek door luidsprekers etc. Hij was volkomen op zijn gemak.

Boodschappen doen

Netjes zitten als je uit de auto komt...		Netjes meewandelen...
Overal netjes gaan zitten als je moet wachten...
Even kennismaken met kindje in wandelwagen...			Kom dan spelen!! Oef, dat is niet zoals het hoort...
Netjes meelopen in de winkel - "Let's Go!"
		En netjes wachten bij de kassa. Keurig gedaan, Zoey!

Vandaag 27 juni, morgen is Zoey precies 4 maanden oud.
Zoey heeft een jasje gekregen. Wellicht gaat het boodschappen doen nu iets sneller ;-)

Hij was best braaf op de Hulphond puppentraining, al moest ik 'm wel even duidelijk maken dat er óók op puppentraining geluisterd dient te worden. Een aantal flinke berispingen, niet leuk, maar even nodig. Verder ging het prima.
Hij apporteert sinds een paar weken alles wat los en vast zit, bij voorkeur kleding, handdoeken, een roerstaafje wat op de grond valt (probeer dat maar eens op te rapen...) etc.
De commando's gaan uitstekend, hij kan blijven liggen terwijl ik een stapje wegloop en sta te wiebelen, nu uitbouwen. Hij vindt het heerlijk spannend als ik er voor ga staan om echt te oefenen, dat doet hij graag. De clicker helpt enorm, daar doet hij alles voor, samen met de hondensnoepjes van Albert Heijn. Beetje reclame mag wel - ze supporten ook Hulphond Nederland door de hulphonden toe te laten.
Een nieuw grapje wat ik Zoey in 3 brokjes geleerd had: High Five ;-))

		Lekker met Murdoch samen op 1 kleedje. Ik wilde met hem spelen, ging mijn knuffel-pelikaantje bij hem brengen maar hij wilde niet. Nou, dan maar in de zon liggen...
Ik heb nog een beetje vel over om te groeien en mijn oren zijn al wel groot...

Omhoog